امروز در راه بازگشت از پاریس به خانه در قطار، در رمضانِ شرجیِ فرانسه، با این صحنه روبرو شدم. این خانم ناشناس، بر خلاف کلیشه‌های رایجی که چه در بین دینداران و چه در میان دیگران است، الگویی دیگر از باایمانی را به نمایش می‌گذارد. بی‌آلایش و بی‌آرایش. مدت زیادی ذهنم درگیر داستان موسی و شبان شد. آیا دیگر بنده‌گان گناهکار خدا حق و مشروعیت دارند که دیگران را مجبور کنند که چطور عبادت کنند و چطور نکنند؟ من حتی به خودم حق نمی‌دم که قضاوت کنم ایشان چقدر از قرآن می‌فهمد. قضاوت از آن خداست. ما تنها نسبت به مناسبات اجتماعی مسئولیم و در مورد عقیده‌ها و باوردهای مردم نه حق و نه مشروعیتِ قضاوت و اعمال زور داریم.

تن آدمی شریف است به جانِ آدمیت / نه همین لباس زیباست نشانِ آدمیت.