اسفند ماه گذشته باید انتخابات انجمن علمی رشته ی علوم اجتماعی برگزار می شد. اما به دلیل کمبود نامزد برای عضویت در انجمن، انتخابات ملغی شد. حالا بعد از ۳ ماه جمعی از دانشجویان که متوجه شده بودند که در نبود انجمن از برخی از حقوق و مزایای قانونی شان محرومند، تلاش کردند تا دوباره انجمن را احیا کنند. ابتدا یک شورای انتقالی انتخاب کردند که مقدمات برگزاری انتخابات سراسری را فراهم کند و همچنین تا محقق شدن آن رتخ و فتخ امور را بر عهده داشته باشد ـ والبته از بنده دعوت کردند که مسئولیت این شورا را بر عهده داشته باشم.

حالا که کمی از کارها راه افتاده است، ( البته ناگفته نماند که دانشگاه نسبت به برگزاری انتخابات از خود مقاومت به خرج می دهد اما ما در نهایت کار خود را خواهیم کرد)  به نظرم اگر هم قرار باشد که انتخاباتی برگزار شود دوباره با کمبود نامزد برای عضویت مواجه خواهیم شد.

وقتی از همین دوستان پرسیدم که چرا نامزد نمی شوید بیشتر آنها پاسخ دادند: الآن هم که آمدیم به دلیل  بحرانی بودن وضعیت بود. خودم هم همین استدلال را داشتم و نمی خواستم دوباره نامزد شوم. اما با خودم گفتم این چه اخلاقی است که ما ایرانیها داریم. وقتی همه چیز مهیا است از فرصت استفاده نمی کنیم اما زمانی که وضعیت بحرانی می شود حس ناجی بودن می تواند تمام ملت ایران را به صحنه بکشاند. وباز هنگامی که احساس شود اوضا عادی است دوباره همه به خانه هایشان بر می گردند.

خوب گه نگاه کردم در وضعیتهایی مانند جنبش دکتر مصدق، انقلاب ایران، دوم خرداد و… ردپایی از این «اخلاق بحران پسند» را پیدا کردم. والبته تنیجه ی آن را هم شما می توانید در جامعه ی ما ببینید.