در این روزهای محرم است که آدم به عمقِ خرافات نفوذ کرده در روحِ آدم‌ها پی می‌بره.

از طرفی، آدم‌های غیر مذهبی‌ای را می‌بینی که «خرافاتِ مدرن» روح‌شان را مسموم کرده و با آغاز محرم بسات تحقیرپراکنی را نسبت بخشی از جامعه می‌گسترانند. چشم‌شان را به روی زیبایی‌ها و حتی رنج‌های موجود در جامعه می‌بندند و سرشان را زیر برف می‌کنند و از یک بخش از هموطنان‌شان تصویرِ «آقای پَست» می‌سازند و شروع به جنگیدن با آن تصویر خیالی و پوشالی می‌کنند. مناسکِ این بخش از آدم‌های غیرمذهبی در ماهِ محرم اینگونه است.

از طرف دیگر آدم‌های مذهبی اما غیر سنتی‌ای و تحصیل‌کرده‌ای را می‌بینم که هر شب به مراسم عزاداری می‌روند، در حالی‌که نسبت به ناسودمند بودنِ [برخی] از آن مراسم ـ چه سود مادی و چه سود معنوی ـ آگاهی کامل دارند و حتی گه‌گاه از خذعبلاتی که از زبان مداح‌ها می‌شنوند گله می‌کنند و از آن همه هزینه‌ی مادی و معنوی‌ای که در این مراسم‌ها به باد می‌رود و به هیچ دردی زده نمی‌شود شکایت می‌کنند. اما درحالی‌که از آن‌ها درخواست شده که چند ساعت از وقت‌شان را به کمک به مردم نیازمند کشورشان اختصاص بدهند، باز مثل ماشین کوکی فردا شبش به همان مراسم می‌روند و از کمک به مردم و انجامِ کارِ خیر سر باز می‌زنند. این هم مناسکِ این بخش از آدم‌های تحصیل‌کرده‌ی ایرانی در ماهِ محرم.

خرافاتِ مدرن و خرافاتِ سنتی به یک اندازه جامعه‌ی ما را مسموم کرده‌اند. درد اینجاست که برخی از آدم‌های تحصیل‌کرده مثل ماشین کوکی دچار این خرافات می‌شوند.