ظلم  و ستم به زنان، جهانی ترینِ ظلم هاست. خوب که نگاه میکنم، می بینم این ظلم و ستمی که همه جا، پیدا و پنهان، زنان را دچار خود کرده است، برخلاف بسیاری دیگر از ستمها، کار هیچ دولت و مذهب و نژادی نیست. یعین منبع پیدایش و سبب ادامۀ آن نیست. گویا این پدیده، از نخستین ترین ظلم هاست. اصالت آن پیشاساختاری ست. کلاً به زنان ظلم می شود. به همین سادگی.

منظورم دقیقاً نوع رفتاری است که مردها با زنها دارند. بویژه در مسایل جنسی. برای همین، فکر میکنم استفاده از واژۀ «ستم» در اینجا خیلی بجا تر از واژۀ «تبعیض» باشد. 

در جامعه هایی شبیه جامعۀ ما، مصداقهای زیادی از این پدیده، هر روز در زندگی ما خودنمایی می کند. در کشورهای توسعه یافته هم با توجه به اینکه استاندارهای زندگی بالا رفتهاست، اما بازهم به نسبت آن استانداردها، زنها دچارهمین ستم هستند. هنوز هم در این جامعه ها، زنهایی پیدا می شوند که وقتی در تاریکی شب در کوچه ای خلوت  راه می روند، یاد خاطره ای «بد» می افتند. با خودم فکر میکنم، ما مردان چقدر در رقم زدن این خاطره ها نقش داشته ایم!؟

با خودم فکر می کنم، این احساس ناامنی، چقدر در روح و روان یک زن تأثیر می گذارد؟

او که قرار است یک همسر باشد.

او که قرار است یک مادر باشد. 

او که قرار است یک عاشق و یا یک معشوق باشد.

و مهمتر از همه، او که قرار است یک شهروند باشد.

 جهان هیچ وقت جای خوبی نخواهد شد، مگر اینکه زنان هم بتوانند خوب و امن زندگی کنند.