وقتی همیشه اقلیت باشی

روایت روزی که بازداشت شدم (پارسال در چین روزی)ـ

16 , June , 2010

رفتنِ من سیاسی بود؟

22 , June , 2010

Published by Rooh Savar

یکی از مسجدهای پاریس

امروز به با دوستان در حال جستجوی نشانی ای در پاریس بودیم که به طور اتفاقی به مسجدی برخوردیم. تصمیم گرفتیم که از فرصت استفاده کنیم و نمازی به جا بیاوریم. وقتی قصد وضو گرفتن کردیم، متوجه شدیم که دیگران (کسانی که مشغول وضو گرفتن بودند) به طور غیرطبیعی به ما نگاه می کنند. بعد از مدتی یک از آنها آمد و پرسید اهل کجا هستید؟ پاسخ دادیم که ایرانی هستیم. لبخندی زد و ماشااللهی گفت و بعد از کمی مکث گفت: «بالاخره همه برادر هستیم. ایران خوبه. عربستان هم خوبه.» متوجه شدیم که آنها متوجه شیعه بودن ما شده اند. در حالی که آنها سنی بودند.

حس عجیبی بود. حس اقلیت! در ایران که بودیم کم و بیش سایه ی این حس را حس می کردیم. بین مذهبی ها اقلیت بودیم؛ چون برداشت دیگری از دین داشتیم و داریم. بین مدرنها و «پساآنها» اقلیت بودیم؛ چون برداشت دیگری از مدرنیته داشتیم. برداشتی بومی و آمیخته به عقاید دینی. بین سیاسیون اقلیت بودیم؛ چون به تشکیلات و حزب پایبند بودیم و به فعالیت حزبی اعتقاد داشتیم.

اینجا در قلب اروپا هم طبیعتا اقلیت هستیم. چون خارجی ایم. اما شاید متفاوت ترین حس اقلیت را امروز بین مسلمانها داشتیم. در جایی که همه سنی هستند و جمعیت کمی مثل ما شیعه اند. در حالی که شاید هیچ کدام از ما چندان آگاهی ای از این خط کشی نداشته باشیم. اما دست تقدیر عده ای را اکثریت کرده است و ما را اقلیت.

علی در نامه اش به مالک آورده است که: «…مردم دو دسته‎اند، دسته‎ای برادر دینی تو، و دسته دیگر همانند تو در آفرینش می‎باشند» و توصیه می کند که بین آنها تفاوتی نگذارد. شاید تنها اکثریتی که بسیاری از ما میتوانیم در آن، از حس اقلیت رها باشیم، اکثریت «انسانها» باشد. شاید!